"De reden waarom ik bij Dolf aan de bel heb getrokken is omdat ik helemaal niet lekker in mijn vel zat. Mijn grootste punt was dat ik lichamelijk vast begon te lopen; ik kreeg last van mijn arm en van mijn schouder. Ik dacht: "Als ik nu maar doorga, dan gaat het vanzelf wel over..." Maar dat ging gewoon niet goed. Ik kon wel weer naar de fysiotherapeut gaan, maar ik dacht: "Er is méér aan de hand en hier moet echt wel wat gaan gebeuren!"

Ik was niet in staat om rust te nemen of om tijd voor mezelf vrij te maken en ik durfde geen "nee" te zeggen. Ik wilde méér met mezelf bezig kunnen zijn en minder met anderen. Ik vond mezelf belverslaafd en een control freak. Ik was de hele dag bezig om anderen te bellen of het wel goed ging met ze en met mezelf voorbij te lopen.

 

Ik had geen twijfels om de Emotieve procestherapie te gaan doen, want ik voelde me bij Dolf altijd heel erg op mijn gemak als ik voor een massage kwam. Dat was voor mij één van de belangrijkste redenen om naar hem toe te komen. Ik moet een bepaald gevoel bij iemand hebben om me open te kunnen stellen.

Ik raad mensen aan om therapie te doen, want naar mijn mening is het soms heel goed om eens kritisch naar jezelf te kijken. Op deze manier haal je de knelpunten naar boven en ik denk -in deze snelle maatschappij- dat iedereen wel tegen 'iets' aanloopt. Waarom alleen in therapie gaan als je iets heel traumatisch hebt meegemaakt? Voor de één is dit erg en voor de ander dat. Ik denk dat het heel erg goed is om met jezelf aan de gang te gaan, met de hulp van iemand anders die feedback geeft en de dingen in een heel ander daglicht kan stellen.

 

In het begin was er 'het onbekende' maar ik had vanaf sessie 1 het gevoel dat Emotieve Therapie voor mij wel ging werken. Omdat ik merkte dat mijn lichaam er gelijk op reageerde door allerlei signalen af te geven en daardoor stond ik ervoor open. Emotieve Therapie is echt wel mijn ding heb ik gemerkt en ik kreeg na de sessies heel veel reacties.

Ik heb zoveel emoties getoond, iets wat ik eigenlijk normaal eigenlijk niet doe. Soms vond ik het wel raar dat Dolf mij meteen uit de emoties haalde, juist nu het er eindelijk uit kwam. Hij heeft mij uitgelegd dat hij dit doet zodat ik niet in de herbeleving ga, wat veel energie kost en om de ladingen naar het gevoelscentrum te kunnen bewegen. Het voor mijn gevoel 'afkappen' van mijn emoties was voor mij in het midden tussen prettig en onprettig.

De tijd tussen twee sessies vond ik soms lang; drie weken ertussen had voor mij beter geweest dan vier of vijf. Bewust of onbewust was ik in de dagen voor de sessie er al heel erg mee bezig en dan was ik onrustig. Dan zeiden ze op het werk of thuis: "Je kunt wel merken dat je weer naar Dolf toe moet." Na de sessie was ik dan weer rustiger.

 

Ik heb het gevoel dat ik na de procestherapie 'klaar' moet zijn, maar ik loop soms toch nog wel tegen dingetjes aan. Dan merk ik dat de therapie wel heel erg geholpen heeft, het is als een leidraad, maar soms sluipen patronen dan toch wel weer terug. Het zijn patronen die ik mijn hele leven zo heb gedaan en dan moet ik mij er weer bewust van worden dat ik ze nu anders kan doen.

Over het geheel genomen merk ik dat ik na de therapie van bepaalde dingen wel heel intens kan genieten nu. Dat was voorheen vlakker. Ik -met grote letters- IK doe nu wat ik heel graag wil. Dat was voorheen gewoon niet belangrijk. Ik kan daar weer van volschieten... dit is toch wel ongelofelijk hoe geweldig dit is! Zoals laatst een weekje naar New York, daar kan ik heel erg van genieten. Dat heb ik voorheen nooit zo voor ogen gehouden; dan vroeg ik me alleen maar af of het in mijn zaak allemaal wel goed door zou draaien. En nu ben ik er gewoon niet!

 

Ik geef nu eerder mijn grenzen aan en thuis ervaren ze dat ik aanzienlijk rustiger ben geworden. Ik ben meer ontspannen en ik kan weer écht lachen. Mijn zoon is daardoor ook rustiger nu, want hij reageert sterk op hoe ik me voel. Ik zie méér rust, blijdschap en genieten in mijn gezin terug. Mijn dwangmatigheden zoals het bellen, zijn met 70% minder geworden en dat geeft veel meer rust, bij mezelf en bij anderen. Voorheen wekte dat veel irritaties op. Ik haal nu mijn bevestiging uit de dingen waar ik echt goed in ben. Ik heb natuurlijk ook mijn slechte kanten en die vind ik eigenlijk wel prima. Ik ben een 'alles of niets' persoon en ik vind het nog lastig om daar een balans in te vinden. Wat heel erg veranderd is, is dat ik niet meer dóór moet blijven gaan van mezelf; ik pak nu wel veel meer die rustmomenten. Ik vind het heerlijk dat ik nu kan 'lummelen', dat heb ik mijn hele leven nog nooit gedaan!

 

Ik denk dat Emotieve Therapie voor heel veel mensen geschikt is. Ik hou niet van 'in hokjes stoppen' en ik zou de therapie niet koppelen aan een bepaald type persoon. Als je heel erg nuchter bent en sceptisch en je er heel erg tegen verzet, dan zou dat niet in het voordeel van de therapie kunnen werken. Ik heb zelf twee kanten: ik ben heel erg nuchter en daarnaast voel ik de pijn en emoties van anderen heel sterk aan. Ik sta daarom open voor het idee dat er méér tussen hemel en aarde is.

 

De basis moet wel goed overgebracht worden, dus ik ben ervan overtuigd dat de persoon achter de therapie -de therapeut- heel erg scheelt. Dolf is ook een sterk gevoelsmens en ik vind dat heel erg prettig. Hij kan iemand op zijn gemak stellen, hij is rustig en luistert goed. Dat vind ik echt pluspunten, want luisteren is een vak apart! Ik vind Dolf een mensen-mens, die heel veel andere mensen aan zal spreken."