"Mijn reden om in therapie te gaan, was onzekerheid over mezelf, mijn zelfbeeld en het vertrouwen in mezelf, in mijn relatie en naar vrienden toe. Ik had een gevoel dat ik nog iets moest met dingen uit het verleden, alsof ik dat nog niet helemaal had verwerkt tijdens al die andere therapieën. Ik kon geen grenzen stellen waardoor ik me niet veilig voelde en ik wantrouwend was, voornamelijk naar mannen toe.

 

Dit kwam o.a. op werk tot uiting, waar ik soms boos werd of geëmotioneerd raakte. Als er iets gebeurde dat over mijn grens ging of waar ik niet achter stond, dan raakte ik overstuur. In mijn relatie had ik moeite om uit ruzies te blijven, dan liet ik me uit mijn tent lokken en kon ik niet rustig blijven als hij boos werd. In de auto had ik ook nog wel eens van die heftige reacties.

Ik had ook heel veel angsten, was boos en ik ervaarde ook verdriet om bepaalde dingen. Ik had soms geen grip op mijn emoties, dat ik me gewoon niet zelfverzekerd voelde, niet veilig, niet stevig, niet sterk op momenten dat ik dat wel wil zijn. Ik was ongelukkig en daar wilde ik vanaf!

 

Ik had wel twijfels om in therapie te gaan want ik heb al aardig wat gedaan en dat gegraaf in het verleden, daar was ik wel echt klaar mee! Ik had al 4 jaar Rationeel Emotieve Therapie (RET) gehad, haptotherapie en coaching gericht op hoogsensitiviteit en mindfulness.

Ik merkte dat ik wel wist waar ik mee te maken had, maar dat ik nog steeds bepaalde reacties en verdedigingsmechanismes had die me nu niet meer helpen. Daar wilde ik wel graag iets mee maar vond dat toch ook eng, omdat ik dan wéér over de dingen van vroeger moest praten en dat had ik wel genoeg gedaan. Bij de psycholoog werd dat heel zwaar en dan voelde ik me zo slap als een vaatdoekje daarna; ellendig over wat ik allemaal weer had verteld. Dat was gewoon kut!

 

Ergens vond ik het ook lastig omdat ik Dolf al kende en aan de andere kant vond ik dat ook wel weer een fijn idee. Dat was het dubbele, waardoor ik dacht: “Moet ik dat nou wel doen?” Het was een gevoel: als je iemand niet kent is het misschien makkelijker om over zulke gevoelige dingen te praten, dingen die je zó raken, dan met iemand die je wel kent. Maar uiteindelijk vond ik dat helemaal niet vervelend, ik vond het juist fijn!

 

Emotieve Therapie heeft ergens wel raakvlakken met Rationeel Emotieve Therapie (RET), maar ik vind Emotieve Therapie echt ‘by far’ veel fijner, praktischer én je hoeft er niet continu mee bezig te zijn. Voor de RET moest ik elke keer een dagboekje bijhouden en daarover praten, ik kreeg gewoon weerstand ertegen.

 

Met de Emotieve procestherapie gaat het als vanzelf. In het begin zag ik er wel tegenop, al die emoties weer. Ik was daarna ook anders moe, ontspannen moe, last van mijn schouders af, opgelucht. Ik vond het ook fijn dat ik steeds een maand ertussen had. Op een gegeven moment zag ik er ook niet meer tegenop, want het was soms ook heel grappig. Naar anderen vertaal ik het als een soort regressietherapie, alleen word je er dan eerder uitgehaald als je in een verdrietige gebeurtenis zit en dat doet Dolf dan op een hele grappige manier.

Ik moet er altijd weer keihard om lachen, als ik terugdenk aan die potten pindakaas. Het is echt hilarisch, terwijl je dan helemaal in je verdriet zit en denkt: “Ik kom er nooit meer uit!” En dan: hups… dan ben je er weer uit en lig je nog in een deuk ook. Daardoor bleef ik er niet in hangen en werd het niet heel beladen. Dat vond ik echt geniaal en ook heel fijn!

 

Het uitvragen van ladingen en het werken met mijn gevoelscentrum vond ik heel bijzonder. Ik voelde altijd wel heel duidelijk waar de spanning in mijn lichaam zat. Dat verklaarde ook meteen prikkelbare darmen en regelmatig een stijve nek. In het begin vond ik het wel lastig om te voelen waar mijn gevoelscentrum zat, maar het lukte wel. Meestal voelde ik de bewegingen van mijn buikgevoel ook goed. Ik vind Emotieve Therapie bijzonder omdat je de spanning, die je echt in je lichaam voelt, kan koppelen aan de gebeurtenissen en dat je die spanning kunt oplossen. Ik vind het gek om dat zo te zeggen, maar het voelt wel zo: alsof je het oplost, alsof je het weghaalt.

 

Door de Emotieve procestherapie durf ik nu discussies aan te gaan of om er juist van weg te lopen. Ik geef mijn grenzen aan, dat vind ik al een enorme winst. Ik ben in staat om een weerwoord te geven, zonder dat ik mezelf verlies of daar heel verdrietig van raak. Ik voel me gewoon sterk in wat ik zeg en wat ik vind. Ik voel me zelfverzekerder. Ik zie beter wat me energie oplevert en wat me energie kost.

Tegenover mijn partner heb ik ook veel minder het gevoel dat ik me anders moet opstellen, ik kan veel beter mijn grenzen aangeven zonder dat heel agressief te doen. Ik ben ook veel minder bang, voor spinnetjes, voor beesten. Ik kan nu gewoon een spinnetje over mijn hand laten lopen, terwijl ik eerst helemaal hysterisch werd. Dat vind ik heel fijn!

Ik ben beter in staat om liefde binnen te laten komen. Ik voel bijvoorbeeld méér dat mijn partner van mij houdt en dat er vriendinnen zijn die van me houden. Waar ik dat voorheen wel wist maar niet voelde, voel ik het nu al meer.

 

Vlak na de therapie voelde ik me heel gelukkig: “Dat heb ik toch maar mooi afgerond!” Ik ben er heel trots op dat ik dat gewoon gedaan heb. Ik durfde het aan te gaan!

Op het werk loopt het nog niet helemaal lekker, maar door de therapie weet ik ook dat het belangrijk is dat ik daar een beslissing in ga nemen. De ODC-meting heeft ook wat aangewakkerd, om een beslissing te nemen: “Blijf ik hier of ga ik iets anders doen?” Daar ben ik bijna aanbeland…

Mijn wantrouwen naar mannen is een stuk minder geworden, ik voel me echt veiliger! Door de therapie ben ik mij ervan bewust geworden dat veiligheid voor mij wel echt heel belangrijk is. Ergens vond ik dat ook confronterend.

 

De ODC-meting vond ik toch ook wel confronterend: de competenties die ik (nog) niet heb ontwikkeld of die ik mezelf heb aangeleerd. Wat ik dacht heel goed te kunnen, maar wat ik blijkbaar niet van nature kan. Dat vond ik wel een eye-opener en ook het introverte gedeelte in mij werd bevestigd. Dat had ik nooit echt gezien en geaccepteerd. Dat is wie ik ook ben.

Naarmate de therapie vorderde en steeds meer mezelf leerde kennen, dacht ik: “Ik heb soms gewoon even die tijd nodig om alleen te zijn en om mezelf weer op te laden.” Dat vond ik wel heel bijzonder om te ontdekken! Het zijn belangrijke dingen die ik heb geleerd en dat ik nu echt meer mijn grenzen daarin stel. Ik kan nu ook veel beter alleen zijn en heb anderen niet nodig om me weer goed te voelen. Dat doe ik nu meestal helemaal zelf. En daar ben ik heel erg trots op.

 

Ik heb voldoende teruggekregen voor mijn investering. We hebben vooraf een aantal doelen gesteld en die zijn merendeel allemaal uitgekomen. Ik voel me al veiliger, ik sta meer in verbinding met mezelf en stel steeds makkelijker mijn grenzen. Dat is voor mij heel waardevol en dat waren dingen waar ik heel veel moeite mee had. Dus dat is me zeker alles waard!

 

Emotieve Therapie zou ik aanbevelen aan mensen die overspannen zijn of die een burn-out hebben (gehad), zodat je jezelf weer helemaal terug kan vinden. Aan mensen die trauma’s hebben, die angsten willen overwinnen of die woede ervaren. Als je aan je zelfvertrouwen wilt werken en zekerder in het leven wil staan.

Ik denk dat het voor deze methode wel belangrijk is dat je al enigszins in contact staat met je gevoel, zowel emotioneel als met je lichaamsgevoel. Zeker als mensen verwachten dat ze komen om te praten en je ineens moet gaan voelen.

 

Ik heb Dolf als therapeut ervaren als warm en goed benaderbaar. Ik kreeg goede tips. Dolf is heel begripvol en zachtaardig. Na de sessies gaf hij me mee dat ik weer veel had opgelost en gaf me de bevestiging dat ik het goed gedaan had. Je doet het allemaal zelf, omdat je jezelf verder wil helpen, maar het is echt heel fijn als iemand dan ook even tegen je zegt dat je goed bezig bent. Dat je weer even beseft wat je allemaal al hebt bereikt."