"Er waren tientallen redenen te bedenken waarom ik vond dat ik in therapie moest gaan: een onbestemd gevoel, onrust, moeite hebben om mezelf (echt) te laten zien, het gevoel niet goed genoeg te zijn of zelfs minderwaardig aan een ander te zijn. Ook kwetsbaar durven te zijn was een ding, tel daar een flinke vliegangst, angst om alleen te zijn, angst om over te geven & angst in het donker bij op en je hebt met recht echt een pretpakket waar je u tegen zegt ;-)

Ook durfde ik niet altijd voor de dingen te staan waar mijn hart naar uitging en mijzelf uitspreken in een groep mensen behoorde ook niet tot de favo’s, zoals je begrijpt. Soms gebeurde het dan ook dat ik dingen deed die niet altijd even goed voelden en dat kwam voort uit de behoefte anderen te pleasen, om aardig gevonden te worden of om bij iemand in het straatje te passen. Regelmatig stak er een underdog-gevoel de kop op.

 

Eigenlijk was er vooral één grote uitdaging, één kern waarmee we aan de slag moesten en die kern was dat ik rete-bang was om afgewezen te worden, op wie ik ben en wat ik doe.

 

Ik liep vast met alle mooie dingen waar ik mee bezig ben en met alles wat er nog op mijn pad lag te wachten. Mijn eigen bedrijf is een geschenk uit de hemel, een bron van positiviteit en heeft waanzinnig veel potentie tot groei & zelfs dat durfde ik niet goed te laten stromen.

 

Onmacht stak af & toe de kop op, het gevoel niet goed/slim/bijzonder genoeg te zijn om te slagen in deze wereld. Wat soms resulteerde in het boos worden op mijzelf, omdat ik niet goed snapte waarom het zo gemakkelijk voor mij was om dat licht wel in een ander te zien, maar niet in mijzelf.

 

Deze emoties plopten op op momenten dat het even niet zo druk was (goh, waarom zou ik die agenda nou toch altijd zo vol gepland hebben? ;-)) of wanneer ik even alleen was. Dan diende het lege knagende gevoel zich aan en dat lege gevoel werd veelal gevuld met eten…  

 

Het klinkt allemaal waanzinnig duister, maar dit is gelukkig inmiddels nog maar een kruimel van de taart die het ooit was. Maar goed, ik had dus wel last van deze kruimel.

 

Voorafgaand aan de therapie had ik geen twijfels. Ik kende Dolf al een tijd en ik heb een heel fijn, vertrouwd gevoel bij hem. Dat werkte wel mee zeg maar, want ik zou niet meer zo snel een vreemde in de arm nemen.

Na de zoveelste therapeut/psych/coach in de afgelopen 21 jaar, was ik ook gewoon wel even klaar met het praten. Elke keer weer die doos van Pandora opentrekken. Nope, tijd voor een andere aanpak!

En daarbij: sommige trauma's kun je ook gewoonweg niet meer bij. Die zitten zo diep verstopt dat je weet dat je een onbestemd gevoel hebt, maar je weet helemaal niet meer waar het ooit begonnen is.

Alle therapieën uit het verleden hadden al veel inzichten & resultaten gebracht en hebben ervoor gezorgd dat ik ben waar ik nu ben. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor! Maar door de Emotieve Therapie is de kern zichtbaar geworden en hebben we de laatste kruimel van eerdergenoemd pretpakket aangepakt!

 

Emotieve Therapie is geen herbeleving en heeft me dus niet nog meer stress gegeven. Én geen huiswerk mee naar huis, ook heel fijn! Bij andere therapieën moest ik mezelf gaan analyseren tot op het bot, alle herinneringen opgraven tot in den treuren en dan ook nog eens alles opschrijven. Dat was hierbij allemaal niet nodig en maakte het geheel bijzonder goed behapbaar!

 

Het werken met het gevoelscentrum heb ik als fijn ervaren. Ik merkte dat ik vrij snel bij dat gevoelscentrum kon komen (het was minder lastig dan verwacht) en dat voelde eigenlijk heel natuurlijk. Absoluut niet gek of zweverig. Het was voor mij dan ook een hele fijn manier om dingen op te lossen.

Visualiseren gaat mij best goed af en kan goed in beelden denken, dat was bijzonder handig om alle gevoelens die vastzaten in mijn lijf om te zetten in 'Schimpies' (lees: van de teennagel-reclame, om maar in het beeldende te blijven) en in het gevoelscentrum uit te zwaaien. Dat werkte echt fantastisch!

 

De procestherapie is gespreid over 9 maanden en dat is goed! Elke maand 1 sessie is echt meer dan genoeg. Ik vond hetgeen zich tussen de sessies vrij snel opbouwde wel pittig, als een puist die steeds groter werd. In de tussenliggen periode deden er zich eigenlijk elke keer wel weer situaties voor om te helpen in het proces. Naarmate de weken vorderden richting de volgende sessie, dan kwam er weer heel veel pus en etter omhoog wat er dus blijkbaar uit wilde.

Het luchtige was dat ik altijd weer 10 kilo lichter de deur uit liep na een sessie (figuurlijk dan he? ;)). Ik merkte al vrij snel effect van de therapie, al na de tweede of derde sessie.

 

Ken je die schroef die helemaal roestig is en niet meer links of rechtsom kan draaien? En dan het trucje om hem in de cola te leggen om het weer schoon te maken? De schroef was ik, de roest alle emoties (angst, verdriet en boosheid) en de therapie was de cola.

De angst, verdriet en boosheid zijn opgelost. Daar is zelfvertrouwen, kracht en rust in mijn hoofd voor in de plaats gekomen. Onbezorgdheid en geluk. Die schroef is nu weer schoon, hij draait gewoon weer en doet waar hij voor bedoeld is!

​

En, nog een succesje! Ik ben afgelopen week voor de 5e keer in 1,5 jaar tijd naar Lesbos geweest en heb dit keer écht oprecht genoten van de vlucht en van het boven de wolken zijn. Genoten van een aantal nieuw ontdekte restaurants, genoten van allerlei nieuwe ervaringen en genoten van het feit dat ik het vrije onbezorgde gevoel van een kind eindelijk mag gaan leren ervaren.

 

Waar ik mij aan het begin van de therapie vaak heel klein voelde, durf ik nu mijn ruimte in te nemen.

 

Emotieve Therapie heeft mij een hoop vrijheid en ruimte in mijn kop gebracht. Als je het heel praktisch bekijkt dan durf ik mezelf nu echt te laten zien. In 90% van de gevallen ben ik niet meer bang voor de mening van anderen en doe ik gewoon mijn ding. Dat is echt heel fijn!

Ik durf hardop uit te spreken dat ik sta voor de kwetsbare mensen in deze wereld, zoals vluchtelingen en ik durf hardop uit te spreken dat als iets niet goed voelt voor mij, dat ik er dan ook niets mee ga doen.

 

Dit is wie ik ben en ik ben best een leuk mens, al zelf ik het zelf ;)

 

Het klinkt heel gek, maar ik ben erachter gekomen dat heel veel mensen bang zijn om echt oprecht intens gelukkig te zijn. Daar was ik er ook één van, omdat ik het mezelf niet gunde of omdat ik vond dat ik het niet waard was.

Nu voel ik dat écht ieder mens het waard is om gelukkig te zijn, ook ik. En dat je dus niet alleen maar goed voor anderen moet zorgen, maar ook juist voor mezelf. De dynamiek met anderen wordt gelijkwaardiger, omdat ik mezelf niet meer wegcijfer en wegzet als een underdog.

 

In het begin dacht ik dat Emotieve Therapie vooral was voor mensen die diepe trauma’s te verwerken hebben, waarschijnlijk door mijn eigen referentiekader. Vaak hangen wij zelf een hele zware betekenis aan het woord trauma, maar een trauma kan ook al zijn als je vroeger een tekening voor je moeder had gemaakt en je moeder op dat moment even wat meer aandacht voor je zus had, in plaats van voor jouw tekening. Ook dat kan al voelen als een afwijzing.

 

Naarmate de therapie vorderde, dacht ik: "Dit zou voor iedereen goed zijn, want iedereen is een ui die gepeld mag worden." Volgens mij hebben meer mensen dan wij denken belemmerende gedachten of overtuigingen over zichzelf en dat hoeft echt niet altijd veroorzaakt te worden door een zwaar trauma. Ik zal niet zeggen dat Emotieve Therapie voor iedereen even makkelijk zal zijn, bijvoorbeeld als je heel erg in je hoofd zit en niet zozeer bij je gevoel, maar het is wel heel erg bruikbaar.

 

En Dolf helpt je echt heel goed daarbij, hij stelt elke keer precies de vragen die je nodig hebt om dat laagje verder te komen. Dat werkte prettig. Én er was ook ruimte voor een dolletje. Een grapje hoort bij Dolf als therapeut en als mens. Het is fijn om er af & toe bij stil te staan dat het allemaal niet te serieus hoeft te zijn, want het leven moet je ook helemaal niet zo serieus nemen ;)
Dat maakte het voor mij een heel fijn, aangenaam, pittig maar toch ook een luchtig traject. Ik gun iedereen zo’n bevrijdend resultaat als dit en ik hoop maar dat jij het jezelf ook gunt!"